Bölüm-II ( Kurtalan Ekspresi Kalkıyor! )
Kapının pervazından hızlı adımlarla geri dönerken; elleri titriyor, kalbi patlarcasına atıyordu. Artık Eflin’in hikayesi bitiyor, acı başrole geçiyordu. Bir şekilde alışacaktı, bu hıyanet kaderine.
Bedenini, gözyaşlarının seli sürüklüyordu sanki. Kendini bastıran hıçkırıkları ve yolunu buğulayan gözyaşları ile biraz önce cansız bir sarı ışığın aydınlattığı yerine yöneldi. Döndüğünde boş bulamadı orayı. Biraz önce terk edilen adam başını gökyüzüne dikmiş, kar yağışını izliyordu. Onun yanındaki boşluğa bıraktı kendini. Gözleri kısa bir an Eflin’e dönen Ulaş, geri gökyüzüne yöneltti bakışlarını.
‘Ne oldu? Birini mi bekliyorsun, yoksa sen de mi terk edildin?’ dedi kinaye dolu tınıyla.
Eflin, çatallı sesi ile yanıtladı sorusunu:
‘Yalnızca, biraz…’ duraksadı ve derin bir iç çekti. ‘Biraz daha nefes alıyorum.’ Eflin’in ağlamaklı sesine karşın Ulaş ona dönmüştü.
‘Bir daha alamayacak mısın?’ dedi, hissiz sesiyle.
‘Büyük ihtimalle.’
‘O zaman böyle durma, kaç.’ dedi Ulaş öne doğru atılıp etrafına bakarak. Gözleri hala kapıdaydı.
‘O zaman nefes almama yetecek kadar bile sürem olmayacak.’ Ulaş gözlerini Eflin’e yöneltti. Bakışları ondan hiç ayırmazken, onun kadar genç bir kadının kaçmak için nasıl bir probleminin var olabileceğini düşünüyordu.
‘Kimsin sen? Ne yapmış olabilirsin?’ Eflin’in ela gözleri, Ulaş’ınkilere tırmandı. Saçları dağılmış, gözleri kızarmıştı. Uzun süren bir sessizlikle beraber uzaklara dalmıştı bakışları.
Ulaş onu zorlamak istemiyordu. Anladığını belli ederek kafa salladı ve ayağa kalkarak bavuluna uzandı. Heybetli vücudunu sarmalayan kot pantolonu toz olmuş, montunun fermuarı açık kalmıştı.
Görevlinin sesi istasyonu doldurdu.
‘Güney ekspresi kalkıyor!..’ İnsanlar son kez sevdiklerine sarılırken Eflin’de ayağa kalkarak kar birikintisine doğru ilerledi. Yere eğilip eline kar topladı. Kar topağı onu üşütürken içi de bir hayli çok yanıyordu. Ulaş onu izlerken, bu istasyona ilk gelişini anımsadı ve sesi yeniden Eflin’in kulaklarına dolandı.
‘Haydi, gelmiyor musun?’
Tebessümle yanıtladı sorusunu. ‘Ben o trende yolcu değilim ki. ’
‘Bu bilet senin değil mi?’ dedi kaşlarıyla elindeki bileti göstererek. Bu onun biraz önce mektubun içinden aldığı biletti.
Ulaş kaşlarını al dercesine oynatırken; tereddütle çırpınan yüreği, yeni bir umudun penceresini aralamıştı. Titreyen elleri bilete uzanırken birden geri çekildi. Sayısız düşünce, can çekişiyordu beyninde. ‘Sana yük olamam.’ dedi ve ellerindeki karı çırparak özgürlüğüne kavuşturdu.
Ulaşın bitkin bakışları derinleşmişti ‘Olmazsın.’ Düşünür gibi yaparak devam etti: ‘Ya da yalnızca Malatya’ya kadar.’ Bileti yeniden uzattı ve gülümsedi.
Bu son şanstı; ya özgür olmak için çabalayacaktı ya da bir daha asla Eflin olamayacaktı. Doğruyu bulabilir, bunu kanıtlayabilirdi. Bileti aldı ve cebine koydu.
‘Bu arada ben Ulaş DERHAN, ağır ceza avukatıyım.’ Elini uzattı.
Şaşkın suratı kırmızıya dönerken elini sıkarak karşılık verdi: ‘Eflin LEVAMİ.’ ve içinden devam etti cümlelerine: -bir avukatla kaçan suçluyum, acının kış aylarındayım ne yapsam ne etsem belirsizim.- Ulaş’ı takip etmeye başladı. Adımları trenin merdivenlerindeyken, olduğu yerden nasıl dönülür asla bilmiyordu. Tek bildiği, dönmesi gerektiğiydi.
İnsanlar sevdiklerini bırakırken, o istasyonda, onlar ise körpe yalnızlıklarını bıraktılar.
Ve sonra duyulan bir siren sesi: ‘Hoşçakal!’ demenin en sarsıcı ezgisi.
Yazar : Zübeyde Kıvrak (Tüm Hakları Saklıdır. All rights reserved. Kültür Sakarya 2022 ©)
- Kurtalan Ekspresi Kalkıyor! isimli Zübeyde Kıvrak hikayesini beğendiysen ve diğer içeriklerimize göre sitede daha çok gösterilmesini istersen başlığın altındaki yukarı ok tuşuna basabilirsin.*
- Eğer favorilerine kaydetmek istersen kalp tuşuna basabilirsin*
- Daha sonra bakmak için kitap ayracı butonuna basıp içeriği kaydedebilirsin. *
- *Site üyeleri için
Eğlenceli ve kültür dolu dünyamıza katılmak için Kültür Sakarya'ya Üye Ol Daha fazla edebi içerik için Sanat ve Edebiyat Diğer içerikler için Ana Sayfamız. Yetmez! Ben bu güzel sitede içerik üretmek istiyorum dersen Başvuru Formumuz
Görüşmek üzere! 🙂
